Dave von Raven (the Kik)
Andreas Terlaak
Van die dagen...
Zondagmiddag 10 november 2014, 16:33 uur. Ik scroll even door de actuele Top 10. Mijn Top 10 is het niet, maar dat geldt voor zovelen. Nee, mijn nummer 1 van deze week is onbetwist de elpee Umbarumbamba, een verzameling van singles uit de periode '65-'68 van de IJslandse beatgroep Hljómar. Ik ben dol op akkoorden. En Rünar, Erlingur, Gunnar en Englibert zetten de akkoorden in wel zo'n geweldige volgorde dat je mij aan het einde van de avond kunt opdweilen. Als je daar de steengoeie productie bij optelt en ik er ook nog achter kom dat Hljómar niks meer -en niks minder- dan "akkoorden" betekent in het IJslands, ben ik de gelukkigste mens ter wereld. Maar dit geheel terzijde.
Toen ik net m'n eerste baantje had, toog ik, na bijschrijving van het maandelijkse honorarium, vaak naar het Utrechtse. Om 'm daar, zogezegd, eens stévig uit de broek te laten hangen. Op de Oudegracht kon je bij Michel Da Capo (God hebbe zijn ziel en zéker die van Michel) alles krijgen wat je maar bliefte op het gebied van platen uit de door mij -en velen met mij- zo geliefde jaren '60. Het kostte wat, maar meestal ging ik met twee plastic zakken (met de Beatles erop) weg en had ik weken nodig om alles eens door te luisteren. Ik nam ze ook vaak mee naar m'n werk, daar kon ik gelukkig ook platen draaien. Bij tijd en wijlen ben ik een gezegend mens.
Toen ik een ochtend ná een bezoek aan Da Capo vertrok naar m'n werk, legde ik de zojuist aangeschafte 'verzamelaars' op het dak van m'n auto, om vervolgens met de daardoor vrijgekomen hand de sleutel in het portier te steken. Het was al wat later dan normaal en ik had dus enigszins haast. Ik was al op de Gordelweg toen ik in de gaten kreeg dat de stapel nog op het dak van de wagen lag. Althans, nadat ik was gestopt trof ik nog slechts één plaat aan. Ik rende terug richting de Schieweg (de meest vervuilde straat van Rotterdam) naar het punt waar het verkeer dat uit de stad komt voor de stoplichten voorsorteert voor de richting Amsterdam of Utrecht, dan wel Brabant. Daar lagen ze. Verspreid over het wegdek. Sommige goed zichtbaar, andere wat minder doordat er bijvoorbeeld een vrachtwagen bovenop stond. De lichten sprongen op groen, de auto's trokken op in de richting van de plaats van bestemming en ondergetekende zag z'n kans schoon zijn trofeeën van het asvalt af te schrapen. Van die dagen, weetjewel.
En zo zit ik tot op de dag van vandaag met een kleine selectie platenhoezen waarin de profielen van Vredestein en Michelin duidelijk leesbaar zijn. Zouden ze ooit verzamelaarswaarde krijgen? Ik denk het ook niet.
Dave von Raven (the Kik)
Scott Walker + Sunn O))) – Soused
Phil Laslett
Door Dick Hovenga
Toen Sunn O))), het uit het hart van de Los Angels underground en experimentele metal scene opererende collectief geconcentreerd rond Stephen O’Malley en Greg Anderson, Scott Walker benaderde voor hun album Monoliths & Dimensions uit 2009, moest hij, wegens tijdgebrek, bedanken. Maar enthousiast over de muziek die het collectief uit Los Angeles maakt, kwam Scott vorig jaar ineens bij de mannen aankloppen met genoeg songs om samen een geheel album op te nemen.
Luisterend naar hun samenwerkingsalbum Soused snap je Walker’s gedachten. Hoe de mannen van Sunn O))) muzikale bakens verzetten sluit wonderwel aan bij de manier van muziek schrijven en opnemen van Walker. Ergens in de donkerste hoeken van de experimentele electronic, echt nieuw klassiek en metal vinden de mannen elkaar met Walker’s krachtige stem als baken in de vervreemdende muziek, die dan weer prachtig sereen is en vervolgens volledig uit de bocht giert.
De geniaal opgebouwde composities verrassen en verbazen en blijven ook bij meerdere luisterbeurten volledig onvoorspelbaar. Walker heeft in Sunn O))) compagnons gevonden die zijn donkerste gedachten en muzikale misleidingen snappen en daarin briljant met de juiste instrumenten en geluiden aanvullen. Hoewel de teneur donker, soms zelfs super donker is, klinkt er hoop uit elke track.
Soused werd begin dit jaar opgenomen in London en geproduceerd door Walker en zijn vaste studio rechterhand Peter Walsh en het is een 5-tracks tellende, 50-minuten lang durende super intrigerende trip die zich niet gemakkelijk laat omschrijven. De muziek die de mannen van Sunn O))) maken is meer gitaar georiënteerd dan we van Walker’s vorige albums kennen en het geeft Soused iets warms mee. Hoe hard en dissonant de gitaren soms ook klinken.
Over het vinyl:
Platenlabel 4AD heeft een grote reputatie in het uitbrengen van vinyl en prachtig artwork. Met de albums van Scott Walker (The Drift (2007) en Bish Bosch (2012)) hadden ze al een grote standaard neergezet met dubbel vinyl en een prachtig boekwerk. Bij Soused is dat niet anders alleen een boekwerk ontbreekt deze keer. Wel is het dubbelalbum, waarvan 3 kanten bespeelbaar zijn, uitgevoerd in een dik kartonnen klaphoes met uitvoerige tekst aan de binnenkant, 2 plakken dik 180 grams vinyl en is er een code ingesloten om het album ook digitaal vast te leggen.